قلم که می رسید
به بلندای نام تو
صفحه به خود می بالد
از شوق حضورت!
و شعرم
و طعم خوش عشق می گیرد
به شکرانه لمس تو
بوسه می زنم
بر دست های گرم خدا
و سجده می کنم
به خاک قدم هایت
گاهی دلم می گیرد
از زمستان موهایی
که روزی مخمل دستهای مادر بود
و از خظوظ پر چین و چروک خاطره!
بر پیشانی بلند تاریخ
وقتی نیستی
چشم هایم خشک می شوند
در صحنه وحشت!
و لبهایم
فراموش می کنند
تکرار واژه عشق را
زیر باران انتظار
با من بمان
چهره سردم را
مهمان چشم های عاشقت کن
که دُردانه مرداب
با نگاه نور تو زنده است
ای یگانه خورشید آسمان قلبم
پدرم
پدرم